23:29:00
ตำหนักเตาเฟิงมีห้องอยู่มากมาย แต่ละห้องมีขนาดใหญ่กว่าห้องพักที่โหย่วเสี่ยวม้อเคยอยู่มาก่อน
แต่ก็ยังคงรูปแบบการตกแต่งด้านในก็ยังดูเรียบง่ายเหมือนเดิม ที่แตกต่างกันคือมีฉากกันลายธรรมดาและถังน้ำขนาดใหญ่ที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง เพิ่มขึ้นมา ฉากกันนี้ตั้งขวางทางประตู เพื่อปิดกั้นการมองเห็นของผู้อื่น
โหย่วเสี่ยวม้อทำการย้ายเข้ามาอยู่ภายในวันนั้นเลย เขามีสมบัติติดตัวอยู่เล็กน้อย มีเสื้อผ้า 2 ชุดกับคัมภีร์ที่ยืมมาอีก 4 เล่ม
เขายังไม่มีคิดที่จะนำคัมภีร์ไม่คืนที่หอคำภีร์ เมื่อคืนที่ผ่านมาเป็นเพราะต้องหาทางเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นในวันนี้ เขาจำต้องฝืนกล่ำกลืนเนื้อหาทั้งหมดให้เข้าไปในสมองของเขา ไม่ได้มีเวลาที่จะแยกแยะเนื้อหา นอกจากนั้นก็ตัวเขาเองก็เริ่มที่จะจำเนื้อหาบางส่วนไม่ได้แล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เวลาในการยืมคัมภีร์จากหอคัมภีร์ยังเหลืออีกตั้งครึ่งเดือน
โหย่วเสี่ยวม้อจัดเสื้อผ้าและคัมภีร์ใส่ในตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็เริ่มที่จะทำความสะอาดห้องพัก
บางทีอาจจะไม่มีใครอาศัยอยู่ในห้องนี้มานานแล้ว ทำให้มักจะไม่มีใครค่อยทำความสะอาดอยู่เสมอ ดังนั้นบริเวณพื้น โต๊ะ เก้าอี้และเตียงนอนจึงเคลือบด้วยฝุ่น โหย่วเสี่ยวม้อลองลองใช้นิ้วลูบดู ฝุ่นละอองจับตัวกันจริงค่อนข้างหนา
ถังไม้ขนาดเล็กประมาณนี้ในห้องพักมีถังไม้ขนาดเล็กที่ใช้สำหรับล้างน้ำ โหย่วเสี่ยวม้อใช้มันในการไปตักน้ำสะอาดมาจากด้านนอก เช็ดถูประมาณครึ่งชั่วยามก็ทำความสะอาดห้องจนเสร็จ
แต่กว่าจะเสร็จ ดวงตะวันก็หลบหลังภูเขาทั้งดวงแล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน ศิษย์พี่หลีก็มาเรียกเขาพร้อมกับศิษย์ใหม่คนอื่นไปทานอาหารเย็น
ตำหนักเตาเฟิงมีเรือนอาหารแยกเฉพาะ สำหรับทานอาหารสามมื้อต่อวัน เหล่าลูกศิษย์จำนวนมากที่นี้กำลังทานอาหาร อย่างไรก็ตามมีลูกศิษย์บางส่วนที่งดอาหาร ไม่จำเป็นต้องเดินทางมาทานอาหาร
การจัดวางอาหารของเรือนคล้ายกับงานเลี้ยงบุฟเฟต์ในสมัยใหม่ อาหารทั้งสามมื้อจะถูกปรุงให้สุกก่อนแล้วจัดใส่หม้อใบใหญ่
เหล่าลูกศิษย์จะสามารถเลือกตักอาหารที่อยากทานด้วยตนเอง เพื่อหลีกเลี่ยงการทิ้งอาหาร เรือนอาหารมีกฎข้อสำคัญอยู่หนึ่งข้อ คือ เจ้าสามารถจะตักอาหารเท่าที่ต้องการได้ ตราบใดที่เจ้าสามารถทานหมด อย่างไรก็ตามเพื่อไม่ให้มีการทิ้งอาหาร เรือนอาหารจึงมีรหัสชุดหนึ่งในการรับอาหาร ถ้ามีการพบว่าทานอาหารเหลือหรือทิ้งเจ้าจะต้องได้รับโทษ
โหย่วเสี่ยวม้อเดินตามศิษย์พี่หลี่เพื่อรับชามอาหาร แต่เนื่องจากเขาไม่ค่อยอยากอาหาร ดังนั้นเขาจึงตักอาหารน้อยกว่าปกติ
ขณะที่เขากำลังจะเริ่มทานอาหาร ก็เกิดวุ่นวายเล็กๆ ตรงทางเข้า
โหย่วเสี่ยวม้อยกหัวและเงยหน้าขึ้นมามอง ดูเหมือนศิษย์พี่ฟางเฉินเล่อกำลังเดินเข้ามา เมื่อเขามาถึงหลายคนรีบเข้าไปทักทายเขาทันที มันเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาได้รับความนิยมมากในตำหนักเตาเฟิง ไม่แน่ว่าเขาเป็นรองจากอาจารย์โคว่เหวินเท่านั้น
หลังทานอาหารเย็น โหย่วเลี่ยวม้อรีบกลับไปห้องเขา
กำลังนึกว่าเขายังไม่ได้อาบน้ำ เขานำชุดออกมาจากตู้เสื้อผ้าหนึ่งชุดและวางไว้บนม้านั่งตัวเล็กใกล้กับถังอาบน้ำ
แท้จริงแล้วในสำนักเทียนซินมีบ่อน้ำพุร้อนอยู่ แต่มันตั้งอยู่ไกลมากจากที่นี้ ดังนั้นคนส่วนมากจะไปตักน้ำร้อนกลับมาอาบที่ห้อง ในระหว่างวันศิษย์พี่หลี่ได้บอกี่ตั้งของบ่อน้ำร้อนแก่พวกเขาแล้ว ดังนั้นโหย่วเสี่ยวม้อจึงรู้จักทางไป ต้องเดินทางไปกลับถึง 4-5 รอบ ในที่สุดโหย่วเสี่ยวม้อก็สามารถเติมน้ำให้เต็มถังได้
โหย่วเสี่ยวม้อปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก ปิดประตู ถอดเสื้อผ้าของเขาออก และค่อยๆเคลื่อนตัวลงไปแช่ในถังน้ำ อุณหภูมิของน้ำสูงในตอนนี้กำลังดี ใกล้เคียงกับอุณหภูมิของร่างกายเขาชนิดที่ทำให้เขารู้สึกง่วงนอน
โหย่วเสี่ยวม้อต้องใช้ความพยายามยากมากที่จะตื่นขี้นมา ใช้ผ้าขนหนูขัดถูเบาๆ ตามมือและขาของเขา
ในขณะที่เขาไม่ได้ให้ความสนใจ หลังจากการแช่น้ำก็มีบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายกับปานค่อยๆ โผล่ออกมาอย่างช้าๆ บริเวณหน้าอกของเขา มีลักษณะเหมือนหยดน้ำตาสีคราม ก่อนที่เฉดสีของมันจะค่อยๆ สว่างขึ้นเรื่อยๆ
ทันใดนั้นโหย่วเสี่ยวม้อก็รู้สึกร้อนมากขึ้นตรงอกของเขา เมื่อมองลงไป เขาไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ได้แต่มองด้วยความประหลาดใจ
เดี่ยวนะ เมื่อไรกันที่เขามีปานบนหน้าอก แถมนอกจากนั้นมันยังเป็นสีคราม มันไม่แปลกประหลาดมากเกินไปหรอ ขณะที่กำลังมองแสงสว่างหยุดลง เขาจึงสังเกตมันอีกที มันดูราวกับหยดน้ำสดใสเหมือนจะออกจากหน้าอกของเขา โหย่วเสี่ยวม้อไม่สามารถห้ามตัวเองได้ ค่อยๆ ยื่นมือออกไปสัมผัสมัน....
สองอึดใจต่อมา โหย่วเสี่ยวม้อผู้ซึ่งกำลังอาบน้ำในถังก็หายตัวไปทันที
น้ำร้อนกระเพื่อมเบาๆ ไม่อีกครั้ง ในที่สุดก็ค่อยๆ สงบลง คล้ายกับว่าโหย่วเสี่ยวม้อไม่เคยแช่น้ำอยู่ ทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ
