ตอนที่ 001 จอมโฉด จวินเซี๋ย (ครบ)

จู่ๆ จวินเซี๋ยก็ลุกขึ้นมาอย่างกระทันหัน

แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้ลืมตา แต่ด้วยสัญชาตญาณทำให้เขายื่นมือขวาออกมาตบที่พื้นข้าง เพื่อที่เขาจะยันกระโดดออกจากบริเวณนี้ ซึ่งเป็นสถานที่ๆ เขารู้สึกถึงอันตรายต่อความเป็นความตายของชีวิตเขา ไม่สามารถอยู่ที่นี้ได้ยาว เขาต้องรีบออกไปจากที่นี้เดี่ยวนี้!

นี่เป็นความคิดแรกที่ปรากฎขึ้นมาใจของเขา ทันทีที่เขาตื่นมา เนื่องจากสภาวะของจิตใจที่ได้รับจากฝึกฝนในอดีตจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของสัญชาตญาณติดตัวของการเป็นนักฆ่าที่ดีเยี่ยม

ในขณะที่ร่างกายของเขากำลังจะลอยขึ้นไปในอากาศ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าแขนของเขาอ่อนแอและไม่สามารถที่จะรองรับน้ำหนักของร่างกายของเขา ปัง! เขาตกลงไปกระแทกกับพื้น

จวินเซี๋ยตกอยู่ในสภาวะช็อกอย่างรุนแรงสักครู่ นี้มันเกิดอะไรขึ้น? จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าร่างกายของเขาแท้จริงแล้วกำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่ม! เมื่อมองสำรวจไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องพักที่ได้รับการตกแต่งอย่างงดงามและค่อนข้างสหรูหรา เพียงแต่ มันเป็นห้องที่ว่างเปล่า นอกเหนือไปจากพื้นที่สี่เหลี่ยม ทางด้านซ้ายมือที่ตอนนี้มือของเขาวางอยู่บนมันจนถึงเมื่อครู่คือ "เตียงยักษ์" มันเป็น "เตียงยักษ์" จริงๆ เพราะเตียงขนาดยักษ์นี้สามารถให้คนนอนได้อย่างน้อยเจ็ดหรือแปดคนที่ได้โดยไม่รู้สึกแออัดเลย!

นี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าข้ากำลังต่อสู้กับคนอื่นอยู่หรอ? แล้วข้ามาอยู่บนเตียงได้ไง?

ความคิดของจวินเซี๋ยยังคงติดอยู่ในช่วงของความทรงจำก่อนที่เขาจะนอนหลับ หรือควรจะพูดให้ถูกคือ... เขาต้องพักชั่วคราว หลังจากความทรงจำล่าสุดของเขาคือ เรื่องราวชีวิตประจำวันในอดีตที่ผ่านมาของเขา หรือว่าเขาจะระลึกชาติได้... 

…

จวินเซี๋ยเป็นนักฆ่า และมันยังเป็นนักฆ่ามือทองที่โดดเด่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่วันที่มันเปิดตัว ในเวลา 5 ปีที่ผ่านมา ไม่มีสถานที่ที่เขาไม่สามารถแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มและอัตราของเขาที่ประสบความสำเร็จคือ ร้อยเปอร์เซ็นต์ มันเป็นสิ่งที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงกลายเป็นนักฆ่าหมายเลขหนึ่งในการจัดอันดับของพวกมือสังหาร ในเวลาเดียวกันชื่อ "จอมโฉด" ผงาดขึ้นไปที่จุดสูงสุดของกลุ่มผู้เชี่ยวชาญในการจัดการโลกมืด และเขายังครองตำแหน่งอันดับหนึ่งของผู้มีเงินรางวัลค่าหัวสูงสุด อันที่จริง เขาได้ครองตำแหน่งผู้มีเงินรางวัลค่าหัวสูงสุดในโลกอย่างเหนียวแน่มาตลอด 3 ปี

นี้ไม่ใช่ว่าไม่มีใครกล้าที่จะฆ่าเขา แต่ก็ไม่มีใครที่สามารถทำได้! ไม่มีใครที่มีความสามารถพอที่ฆ่าเขา ไม่มีใครที่มีสามารถมากพอที่จะเทียบเคียงกับนักฆ่าตำนานคนนี้* นับประสาอะไรที่จะมาฆ่าเขาได้!

มีนักฆ่ารุ่นใหม่จำนวนที่นับไม่ถ้วนที่สนใจรับงานนี้ แต่รางวัลเดียวที่พวกเขาได้รับคือความตาย ขณะที่ "จอมโฉด" ก็ยังมีชีวิตอยู่

เศรษฐีจากประเทศY คนหนึ่งเคยตั้งเงินรางวัลค่าหัวที่น่าตื่นตกใจเพื่อซื้อชีวิตของ "จอมโฉด" ผู้ที่ยอมรับข้อเสนอนี้มีสองคน ซึ่งทั้งสองเป็นนักฆ่าชั้นนำระดับโลกมีชื่อเสียงเทียมเท่ากับ "จอมโฉด" แต่...พวกเขาเสียชีวิตภายในสามวันต่อมา

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครอยากจะรับงานที่เหมือนกับการฆ่าตัวตายนี้ แม้ภายหลังจะมีการเพิ่มเงินรางวัลขึ้นอีกหลายครั้ง ยังไม่มีใครกล้าพอที่ก้าวขึ้นรับงานนี้

ไม่ว่าจะมีเงินทองชื่อเสียงมากแค่ไหน มันจะมีความสุขได้อย่างไงหากคุณไม่มีโอกาสได้ใช้มัน? ต้องมีชีวิตอยู่เท่านั้นแหละถึงจะสามารถมีความสุขและสนุกไปกับการใช้

ฉายา "จอมโฉด" กลายเป็นชื่อต้องห้ามท่ามกลางรายชื่อสำหรับล่าฆ่าหัวขององค์กรใต้ดิน

ชื่อ "จอมโฉด" กลายเป็นสัญลักษณ์ของความหวาดกลัวต่อองค์กรของพวกใต้ดินในแต่ละประเทศ อาจจะมีหลายคนที่รู้ถึงตัวตนของ "จอมโฉด" คนนี้ แต่ไม่มีใครจะรู้ว่าลักษณะที่แท้จริงของจอมโฉดเป็นอย่างไร ราชานักฆ่าคนนี้จะเป็นคนแบบไหน? เป็นเขาหรือเธอคืออะไร? นิสัยของ "จอมโฉด" จะเป็นอย่างไร?

นิสัยของจวินเซี๋ยแท้จริงแล้วก็เหมือนกับชื่อของเขา สรุปได้ในหนึ่งคำคือ ชั่วร้าย! สองคำ: ชั่วร้ายมาก!! สามคำ: ชั่วร้ายมากมาก**!!!

เขามักจะทำงานเพียงคนเดียวเสมอ ไม่ต้องการที่จะทำงานร่วมกันใคร ไม่จำเป็นต้องกว่าวถึงเพื่อน เขาไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนแม้แต่คนหรือครึ่งคน นอกจากนี้การที่เขายังจุกจิกเรื่องการรับงาน จะรับงานหรือไม่นั้น ไม่เพียงจะเลือกลูกค้าของเขา แต่ยังเลือกเป้าหมาย!

ถ้าหากเขาพบว่าลูกค้าที่น่ารังเกียจเสนอรางวัลมหาศาล เพื่อที่จะฆ่าขอทานไร้ที่พึ่ง เขาจะปฏิเสธโดยไม่ลังเล แต่เมื่อเขาเห็นคนที่สมควรตาย เขาจะลอบสังหารบุคคลดังกล่าวทันทีด้วยความเต็มใจ หลังจากนั้นเขาจะไปตามหาศัตรูบุคคลดังกล่าวและเพื่อถามหาค่าจ้างจากพวกเขา และก็ไม่มีทางปฏิเสธ! และบ่อยครั้งที่คนโชคร้ายเหล่านี้มักจะเป็นคนที่ไม่เคยว่าจ้างเขา บางคนไม่เคยได้ยินแม้แต่ชื่อของเขามาก่อน...

มีข่าวลือว่า...ครั้งหนึ่งมันเคยฆ่าพวกค้ามนุษย์ แต่ก็ไม่สามารถที่จะหาผู้ที่ตกเป็นเหยื่อ เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นอีก เขาหันมาหารือกับเด็กสาวตัวน้อยที่ถูกลักพาตัวมา และรีดไถค่าจ้างจากเธอ ซึ่งได้เพียงเศษเหรียญ! เขาบ่นอย่างมีเหตุมีผล : ฉันไม่เคยทำงานที่ไม่ได้ค่าผลตอบแทน ไม่มีข้อยกเว้นอย่างเด็ดขาด...

นิสัยและพฤติกรรมการกระทำที่แสดงออกของเขา ทำให้หัวหน้าและเหล่าพี่น้องที่รู้จักถึงกับพูดไม่ออกเลย...

มันยังมีเรื่องเล่า...ครั้งหนึ่งเขาเก็บกระดาษชำระออกจากห้องน้ำทั้งหมด ก่อนที่หัวหน้าของเขาจะถ่ายหนัก หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วหัวหน้าของเขาก็ได้พบกับปัญหาที่แท้จริงว่าไม่มีกระดาษชำระและขอให้เขานำกระดาษทิชชู่เขาไปให้ เขาใช้โอกาสนี้ในการรีดไถเงิน $500,000 เป็นค่าแรงงานในการทำงานนี้ เจ้านายของเขา...ได้แต่ยอมให้

เหตุผลที่เจ้านายของเขายอมนั้น......

นั้นเป็นเพราะในวันนั้นเขาเรียกเหล่ารุ่นน้องผู้หญิงทุกคนมาที่ประตูห้องน้ำ และยังจะเชิญแม้แต่สาวงามทั้งหลายให้มาร่วมสนุกกัน

อย่างไรก็ตาม เขาเชื่อว่าจุดอ่อนที่ใญ่ที่สุดของเขาคือ เขามีคนที่เขารักเยอะเกินไป ในฐานะที่เป็นนักฆ่า แต่ยังเป็นมือเปื้อนเลือดของฆาตกรชั้นนำมากที่สุด คำกฃ่าวนี้ทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนอาเจียนออกมาได้!

แต่คำอ้างว่ามีความรักของผู้ชายคนนี้ ก็ยังเป็นจริงไม่น้อย!

เมื่อตอนที่เขาอยู่ที่ประเทศบ้านเกิด เขาไม่สามารถทนมองคนรวยส่วนใหญ่กดขี่คนจน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเหล่าข้าราชการที่กดขี่ประชาชนพลเรือน เมื่อเขามาอยู่ในต่างประเทศ เขาก็ไม่สามารถทนเห็นใครก็ตามกดขี่คนชาติเดียวกับตัวเอง! เพราะนิสัย "รักชาติ" ของเขานี้เอง ทำให้มีคนจำนวนไม่น้อยต้องพบภัยพิบัติที่น่าแปลกใจตามมา

ถึงแม้เขาจะเป็นคนเช่นั้น แต่ก็ยังมีลูกค้าจำนวนมากที่ยังคงวิ่งมาต่อแถวใช้บริการของเขาอยู่! เพราะอะไรนะหรือ? เพราะเขาเป็นนักแม่นปืนระดับพระกาฬ มีสายตาและศิลปะการต่อสู้ที่ไม่อาจคาดเดาได้! เขาปลูกฝังทั้งเทคนิคการต่อสู้ในเชิงหมัดมวยและเชิงดาบจนกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญ! แต่เหตุผลหลักที่ดีที่สุดอยู่ที่อัตราการทำงานที่ประสบความสำเร็จทั้งร้อยเปอร์เซ็นต์! แม้ว่าจะไม่จำเป้นต้องบันทึกลงในประวัติการทำงาน แต่มันก็ยังคงเป็นประวัติศาตสร์ที่ไม่มีใครลบได้อยู่ดี!

เขาคือสุดยอดนักฆ่าที่ดีที่สุดในหมู่นักฆ่า!

นอกจากนี้เขายังเป็นเพียงคนเดียวในกลุ่มนักฆ่าระดับสูงที่ยังไม่เคยมีบันทึกด่างพร้อยในประวัติ! 

อย่างไรก็ตาม นักฆ่ามือพระกาฬคนนี้ยังมีพื้นฐานเป็นเพียงวัยรุ่นใจร้อน!

งานสุดท้ายของเขาก็เป็นหนึ่งในงาน "อาสาสมัคร" เขาได้ยินข้อมูลมาว่าองค์กรลับของประเทศ M ได้เข้ามาสอดแนมในประเทศ Z และพวกมันแอบขุดสมบัติล้ำค่าจากเทือกเขาคุนหลุนอย่างลับๆ หลังจากนั้นพวกมันก็แอบลักลอบขนสมบัติกลับมาก่อนที่หน่วยงานรักษาความปลอดภัยแห่งประเทศ Z จะได้ข่าว ดังนั้นในฐานะเด็กหนุ่มเลือดร้อน จวินเซี๋ยจึ่งโกธรแทบระเบิด!

สมบัติของจีนจำนวนมหาศาล ในช่วงที่ยังอยู่ในความสงบเช่นนี้ จะมีใครที่สามารถยับยังไม่ให้สมบัติตกอยู่ในมือชาวต่างชาติประเทศM?!

จวินเซี๋ยบุกเดี่ยวเพียงลำพังไปสังหารทุกสิ่งที่ขวางหน้า เขาถูกครอบงำด้วยความภาคภูมิในความรักชาติเป้นอย่างมาก เผชิญหน้าต่อสู้กับตัวแทนหน่วยสืบราชการลับของประเทศ M เกือบหนึ่งร้อยคน ทั้งการลอบโจมตี วางกับดัก และใช้ทักษะการต่อสู้ของเขาสังหารเหล่าตัวแทนไปเจ็ดสิบคน ทำให้คู่ต่อสู้ที่เหลือเกิดความหวาดกลัว ท้ายที่สุดเขายื่นมือไปคว้าสมบัติลับไว้ ในขณะที่ความกล้าหาญของตัวแทนรัฐ M ถูกทำลายไปแล้ว ถ้าเขาคิดจะเดินจากไป เขาก็สามารถเดินออกได้ไปอย่างง่ายดาย! และจวินเซี๋ยมีความมั่นใจในเรื่องนี้อย่างแน่นอน!

ทว่าในจังหวะที่มือของเขาสัมผัสกับสมบัติลับนั้น - เป็นเจดีย์ที่ถูกสร้างมาอย่างประณีตงดงามมากขนาดประมาณฝ่ามือ ก็มีเหตุการณ์เหนือธรรมชาติที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอย่างรุนแรง เขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยที่มือข้างที่จับเจดีย์ ทว่าในช่วงเวลาสำคัญนั้น ร่างกายของเขากลายเป็นอัมพาต ไม่อาจขยับหรือเคลื่อนย้ายร่างกายได้ ไม่แม้แต่จะสามารถกระพริบตาได้ 

ช่วงขณะที่เขาไม่สามารถแยกแยะอะไรได้ เขาจึงยังไม่ได้สังเกตเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลของเขากำลังถูกสูบเข้าไปในเจดีย์เก่าขนาดเล็กนั้น! เจดีย์ที่สร้างอย่างละเอียดอ่อนประณีต ที่สวยงามและน่ากลัวมากพอๆ กัน...

ในความทรงจำสุดท้ายของเขาคือ ระเบิดขนาดเล็กที่พุ่งตรงมาหาเขาจำนวนไม่น้อยกว่าห้าสิบชิ้นส่วน พร้อมกับลูกปืนที่ถูกกระหน่ำยิงมาจากปืนจำนวนมากกว่ายี่สิบกระบอก ในตอนที่เขายังคงมีทักษะและความแข็งแกร่งที่จะทำให้กำจัดคนเหล่านี้ได้ในการถลาโฉบโจมตีเพียงทีเดียว แต่มันก็เป็นเรื่องน่าเศร้ามาก ที่ร่างกายของเขาจะไม่ยอมขยับย้ายอีกต่อไป!

ความรู้สึกนี้ทำให้เขาแทบบ้าคลั้งได้จริงๆ!

ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวข้า 'จวินเซี๋ย' คนที่ไร้คู่แข่ง จะต้องมาตายด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยข้าก็ใช้ชีวิตไม่ขาดทุนละ! พวกข้าราชการทุจริต เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่เด็จการ และพวกอันธพาลที่ชอบรังแกผู้อื่น ก็ล้วนตายด้วยน้ำมือของข้าอย่างน้อยก็มากกว่าพันคน! ชีวิตของข้ามันช่างคุ้มค่ายิ่งนัก! เพียงพอแล้ว!

คนทั่วหล้าแย้มยิ้มไปภพหน้า*** แต่ตัวข้าขอแย้มยิ้มลงนรกก็แล้วกัน!

ชาตินี้ ข้าใช้ชีวิตอย่างลือเลือง! ผ่านการเคี่ยวกรำที่ดี! มโนธรรมชัดเจน!

ถึงแม้ว่าข้าจะฆ่าคนเป็นจำนวนมาก แต่พวกมันทั้งหมดล้วนเป็นกากเดนที่สมควรฆ่า! แน่นอนว่าไม่มีใครไม่สมควรถูกฆ่า ข้าไม่เสียใจที่ได้ลงมือ! เหตุใดต้องกลัว? แม้ว่าการกระทำนี้จะลากข้าลงไปนรกแล้วอย่างไร?!

ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า! กำจัดกากเดนโสโครก! กลาดล้างพวกชั่วร้ายทั้งหมด! แม้ว่าข้าจะโดนคนทั้งโลกประณามเป็นฆาตกร แล้วอย่างไร?!

ในโลกนี้ จะมีใครที่ไหนสามารถใช้ชีวิตเก๋ไกเช่นข้าได้? ช่างเป็นชีวิตครื้นเครงดุเดือดเลือดพล่าน!

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า..." เพียงแค่คิดถึงจุดนี้ จวินเซี๋ยก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะออกมาดังๆ

…

“นายน้อย ทะ....ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” น้ำเสียงที่ฟังดูขลาดกลัวดังมาจากทางด้านข้างเขา ดูเหมือนจะตกใจและหวาดกลัวการกระทำของเขา น้ำเสียงราวกับคนที่กำลังจะร้องไห้ จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงความเย็นเล็กน้อยมากสัมผัสที่หน้าผากเขาซึ่งมันมาจากฝ่ามือเล็กๆ ที่ยื่นมาวางบนหน้าผากของเขา

นายน้อย? นี้ข้าไม่ได้ฝันอยู่หรอกรึ? แล้วก็ไม่ใช่ทางไปนรกด้วย? จิตวิญญาณของจวินเซี๋ยสับสนอย่างรุนแรง ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น ทันใดนั้นภาพความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยก็ผลุดขึ้นมาในส่วนลึกของจิตใต้สำนึก ทั้งความทรงจำและข้อมูลมากมายกำลังไหลหลากเข้าสู่สมอง จวินเซี๋ยรู้สึกราวกับว่าถูกฟ้าผ่าใส่ร่าง! จนช็อค!

นี้ข้าอาศัยในร่างของผู้อื่นรึ? หรือไม่ข้าก็เกิดใหม่อีกครั้งแล้ว? แต่ทำไมข้ายังจำเรื่องราวในภพที่แล้วได้อย่างชัดเจน? หรือว่าข้าอาจจะไม่ได้ทานน้ำแกงยายเมิ่ง****? หรือว่าข้ายืมศพคืนวิญญาณ?

อย่างแรก คือ ย้ายมาอยู่ที่ร่างใหม่?

อย่างที่สอง คือ ตายแล้วเกิดใหม่?!

จวินเซี๋ยหรี่ตามองอย่างเคร่งเครียด ทั้งยังไม่เข้าใจข้อมูลที่อยู่ในหัวของเขา พยายามจะเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้นว่าจะมันเกิดขึ้นได้อย่างไร โดยมิได้ขยับกายไปไหนอยู่ช่วงครู่ใหญ่ 

ครั้นเมื่อมีมือเล็กมาโบกไปมาบริเวณใบหน้าของเขาอย่างหวาดกลัว  ทันใดนั้นจวินเซี๋ยก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง : "ไอ้ลูกหมา! ผลการตอบแทนการเป็นคนดีของข้า การกระทำที่ดีจริงๆจะเรียกผลตอบแทนที่ดี! ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ช่าง ตราบใดก็ตามที่ข้ายังไม่ตาย! ช่างเป็นเรื่องดีจริงๆ ท่าทางหลายชาติหลายภพที่ผ่านมาตัวข้าผู้เฒ่าคงสะสมผลบุญไว้ไม่น้อย? วะฮะ ฮา ฮ่า"

เสียงหัวเราะที่ดังกึกก้องอย่างกระทันหันนี้ ทำให้เด็กสาวอายุราวๆ 10 ปีที่ยืนอยู่ข้างๆ หวาดกลัวตัวสั่นรีบวิ่งไปหลบที่หลังขอบประตู ดวงตาคู่สวยขนาดใหญ่เบิ่งกว้างขึ้นอย่างตื่นตระหนก จ้องมองตรงไปด้านหน้าราวกับกำลังพบฝันร้าย "นายน้อย"  ร่างกายที่เล็กและบอบบางยังคงสั่นเทา ใบหน้านางซีดขาวราวกับไม่มีเลือดไปเลี้ยง ดูราวกับว่ามันเป็นเพียงนกกระทาตัวจ้อยที่กำลังกลัวว่าจะโดนสัตว์ร้ายเขมือบ

เสียงกรีดร้องดังก้องกึกขึ้นอีกครั้ง หากแต่ครานี้เสียงกรีดร้องกลับฟังดูน่าอนาถ แต่มันก็เป็นเสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากปากของจวินเซี๋ยเอง เพียงเพราะเขาพบว่าเสียงของตนเองช่างมีโทนเสียงที่แหลมสูงคล้ายกับเสียงของหญิงสาว หรือว่า? สิ่งนั้นของข้าจะหายไป? อ่า! ไม่นะ!!! ทันทีที่ความคิดนั้นปรากฎออกมาปฏิกริยาแรกโดยไม่ทันคิดและลืมความจริงที่ว่ามีสาวน้อยน่ารักยืนอยู่ตรงหน้าของเขา จวินเซี๋ยคว้าเป้ากางเกงของเขา เพื่อตรวสอบน้องชายของเขาทันที

ท้ายที่สุดเขาก็คล่ำเจอ "สิ่งนั้น" ที่คุ้นเคย จวินเซี๋ยถอนหายใจยาว ด้วยความโล่งอก  อ่า! ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตายังข้า ข้ายังคงสามารถมีบุตรได้

แท้จริงแล้วข้าหวาดกลัวว่า ข้านึกว่าข้าอาจจะมาอยู่ร่างกายของสตรี... จวินเซี๋ยเช็ดเหงื่อเย็น

หลังจากพยายามสงบใจลง จวินเซี๋ยก็เริ่มที่จะตรวจสอบร่างกายของเขาใหม่

ทางเดินเลือดลม(*5) ภายในติดขัด กล้ามเนื้อร่างกายอ่อนแรง ข้อต่อไม่ยืดหยุ่น...

นี้มันร่างกายแบบไหนกันนี้? ร่างกายของเขาอ่อนแอ่เกินไป! แท้จริงเป็นแค่ไอ้เส็งเคร็งคนหนึ่ง! จวินเซี๋ยแอบกระซิบ แต่มันไม่สำคัญ ตราบใดที่ทางเดินเลือดลมยังไม่ถูกทำลาย ภายใน 3-7 ปีข้างหน้า ก้เพียงพอให้ข้าผู้เฒ่าจะสามารถกลับไปอยู่จุดสูงสุดของโลกได้อีกครั้ง!

หลังจากวางแผนในสมองเขาเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่จวินเซี๋ยได้ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างว่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าตัวเขาจะมาอยู่ในโลกใบใหม่อย่างสมบูรณ์!

ที่นี้ช่างแตกต่างจากโลกที่เขาคุ้นเคย! ไม่ว่าเขามองไปทางไหนไม่ได้ดูเหมือนก็ไม่คุ้น! ราวกับตอนนี้เขาอยู่เพียงลำพังบนโลกใบนี้ เขาไม่เข้าใจในสิ่งต่างๆ ร่วมทั้งยังมีเรื่องมากมายที่เขายังไม่ทราบ! ข้อกำหนดของโลกนี้คืออะไร? โลกนี้เป็นอย่างไร?

หลังจากคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้อีกครั้ง แม้จะเป็นจิตใจของนักฆ่าเลือดเย็นอย่างจวินเซี๋ย ก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสิ้นหวังหดหู่

เมื่อสังเกตดูรอบๆ เครื่องเรือน เครื่องนอน และเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายของเขาที่ไม่เหมือนกับชุดพิเศษที่ใส่อยู่ก่อนหน้านี้ ทั้งหมดล้วนดูราวกับอยู่ยุคโบราณ ความรู้สึกยินดีที่ยังไม่ตายของเขาค่อยๆ ลดลง กลายเป็นว่ารู้สึกสับสนและอารมณ์เสียเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ...

ดูเหมือนว่ามันจะเป็นความจริงที่ว่า... ตัวข้าได้มีชีวิตอีกครั้ง...

สิ่งนี้คงจะเป็นที่น่าตื่นเต้นยินดีมากสำหรับเหล่าคนที่ได้รับโอกาสทุกคน แต่ในฉับพลันนั้นความรู้สึกของการสูญเสียอย่างนับไม่ถ้วนและความเจ็บปวดซึมซาบขึ้นมาจากภายในจิตใจของเขา มันเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งหวงแหนที่ไม่มีมาก่อน ทำให้เกิดจมูกของเขาจะรู้สึกแสบ ดวงตาของเขาคล่อไปด้วยน้ำตา หัวใจของเขาถูกบีบจนแทบหายใจไม่ออก; จวินเซี๋ยเบ้มุมปากลง เกือบตลอดชีวิตที่ผ่านมาดไม่เคยมีครั้งใดที่เขาต้องหลั่งน้ำตา แต่ในขณะนี้เขาเกือบจะร้องไห้เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขา

นึกย้อนไปในอดีต คิดถึงบ้านเกิดและโลกเก่าของเขามันเป็นเรื่องยากที่จะจากมา! ข้าคิดว่าตัวข้าช่างเป็นคนที่ง่ายๆ และอิสระ  แต่เดิมข้าคิดว่าข้าสามารถจะปล่อยวางเรื่องทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย จงบจนช่วงเวลาสุดท้ายของข้าที่ทุกอย่างกำลังจะกลายเป็นจริง ก็พบว่าแท้จริงแล้วข้ายังไม่สามารถปล่อยวางทุกอย่างไปได้ ข้าไม่อาจตัดใจได้ อา!

แต่เดิมข้าคิดว่าตัวเองปราศจากพันธะผูกพันใดๆ โลก แต่ตอนนี้ข้ากลับตระหนักว่าตัวข้าแท้จริงแล้วมีสิ่งผูกพันมากมายจนแทบจะไม่สามารถนับได้! ส่วนที่สำคัญมากที่สุดก็คือว่า ในดินแดนใหม่นี้ ข้าผมไม่สามารถค้นพบเศษเสี้ยวของความรู้สึกตนเองที่อยู่ที่นี้! ความรู้สึกของการเป็นเจ้าของ......

จิตวิญญาณของข้ายังคงแปลกแยกอยู่เสมอ....

จวินเซี๋ยยืนอยู่อย่างเงียบๆ หลับตาลงเบาๆ เขาอยู่อย่างเงียบๆ หัวของเขาค่อยๆ เอียงไปด้านข้าง เมื่อไม่มีใครดูอยู่ หยาดน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไร้เสียง

นี้เป็นการหลั่งน้ำตาครั้งแรกของชายผู้มาจากทั้งสองโลก!

อย่าได้ดูถูกผู้ชายไม่ใช้คนที่จะร้องไห้ได้ง่ายๆ แต่เพราะแท้จริงยังไม่ถึงเวลาที่เศร้าที่สุด!

…

เมื่อจ้องมองเข้าไปในกระจกทองเหลือง เขาเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ยังดูอ่อนเยาว์และบริสุทธิ์ ใบหน้าของเขาที่ปรากฏอยู่ประกอบไปด้วยริมฝีปากบางเล็กน้อย คิ้วเรียวยาวเฉียงขึ้นไปบนขมับ ขนตายาว ดวงตาโตเรียวหวานคมชัด จวินเซี๋ยหัวเราะอย่างขมขื่นและพึมพำออกมา : "ข้าคงต้องบอกว่า เจ้าเด็กนี้มีหน้าตาดีมาก ส่วนหนึ่งดูหล่อเหลาอยู่หรอก แต่ดันผิวหน้าขาวไปนิด เล็กไปหน่อย ดูเหมือนเด็กสาวเสียมากกว่า"

เมื่อระลึกถึงชีวิตที่ผ่านมาของเขา รูปลักษณ์ของเขาช่างเหมาะสมกับการเป็นนักฆ่า ปรากฏตัวของเขาเป็นสิ่งที่น่าประทับใจในการฆ่าความแข็งแรง! แม้ว่ารูปลักษณ์ของเขาจะไม่ใช้พิมพ์นิยม ดวงตาของเขาตี่และเล็ก จมูกบางแต่ชี้และงุมลง ในขณะที่ ลักษณะโดยรวมของเขาดูเหมือนจะอยู่กลางๆ แต่อย่างน้อยเขาก็ยังอยู่ในระดับมาตรฐานของเหล่าผู้ชาย! ถึงแม้ว่าจะมีบางครั้งที่ ลูกผู้ชายตัวจริงจะอยู่ในหมู่ชายหน้าหนาว ตัวเขาเองก็ยังมองคนเหล่านี้อย่างเหยียดหยาม ใครเหล่าจะคาดคิดว่าหลังจากชีวิตจบลง เขาจะต้องมาอาศัยอยู่ในร่างกายของเด็กหนุ่มหน้าหวาน? ไม่ต้องพูดถึงว่าเจ้าเด็กนี้ก็ค่อนข้างจะเป็นเด็กหนุ่มหน้าหวานที่ค่อนข้างหล่อเหลามาก...

"เฮ้เพื่อนยาก เจ้าเป็นคนนำข้ามาที่นี้หรอ?" มือขวาของเขาลูบไปบนข้อมือซ้ายของเขาที่ปรากฎรอยสักรูปแบบเจดีย์ขนาดเล็กคล้ายกับรอยสักเบาๆ เป็นจังหวะ ใบหน้าของจวินเซี๋ยปรากฎร่องรอยของความภาคภูมิใจ แม้ว่าในขณะนี้ข้าจะเสียชีวิตแล้ว ทั้งยังยัายมาอยู่ร่างอื่น แต่อย่างน้อยสิ่งนี้ก็ยังอยู่ในมือของคนจีนอย่างปลอดภัยแทนที่จะปล่อยให้มันตกไปอยู่ในมือของชาวต่างชาติ!

แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบเล็กๆ น้อยๆ มาเป็นรอยสักอยู่บนหลังมือของตัวเอง แต่จวินเซี๋ยก็มีความมั่นใจเป็นอย่างมาก ว่านี้คือเจดีย์ในห้องสมบัตินั้น! เจดีย์ขนาดเล็กที่มีลวดลายวิจิตรงดงามที่เขาปกป้องด้วยชีวิตตนเอง เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงเชื่อแบบนี้ แต่หัวใจของเขาก็บอกเขาเช่นนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งจริงและลึกลับ

เมื่อมองที่เจดีย์แล้ว ก็ทำให้เขารู้สึกของถึงความพอใจและการปลอบโยน อันเนื่องมาจากสิ่งนี้คือสิ่งเดียวที่มาจากโลกก่อนนี้เช่นเดียวกับเขา ในใจของจวินเซี๋ยเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย เขาก็ไม่ทราบว่าความรู้สึกนี้คืออะไร? แต่เขายังรักษาความสุขุมเยือกเย็นของจิตใจไว้ได้ และไม่มีการแสดงออกทางสีหน้า

มันก็ยังคงบรรยากาศราวกับไม่แยแสสิ่งใด! เงียบเฉย!

ขณะที่เขากำลังลูบเบาๆ บนรอยสักรูปเจดีย์ขนาดเล็กๆ จู่ๆ มันก็ระเบิดแสงสีเหลืองและมีหมอกหนา ทำให้เกิดจวินเซี๋ยจะรู้สึกหวิวๆ สติกลับมาปลอดโปร่ง เขารู้สึกเหมือนว่ามีบางสิ่งที่กำลังเข้ามาสู้สมองของเขา อีกทั้งลวดลายบนมือของเขาหายไป...

"แปลก!" เขาส่ายหัวด้วยความประหลาดใจ จวินเซี๋ยรู้สึกประหลาดใจจริงๆ  ของชิ้นนี้มันช่างมีแต่เรื่องแปลก ตอนแรกเริ่มก็เป็นเจดีย์ขนาดเล็ก ต่อมากลายเป็นรอยสักบนมือของเขา แล้วตอนนี้มันจะหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ หรือว่าสิ่งนี้แล้วแท้จริงคือของวิเศษในตำนาน?

"นายน้อย นายท่านผู้เฒ่าเรียกพบเจ้าค่ะ" ชั่วครู่ก่อนที่จวินเซี๋ยจะได้ตรวจสอบเพิ่มเติ่มเกี่ยวกับสิ่งที่เขารู้สึกในใจของเขาก่อนหน้านี้ ก็มีเสียงดังขึ้นมาอย่างกระทันหัน

"เรียกพบข้าหรือ?" จวินเซี๋ยเลิกคิ้วขึ้น แล้วกล่าวว่า "ทำไม?" ตาเฒ่านั้นมีคำสั่งให้ข้าไปพบกับเขา? เขาคิดว่าข้าเป็นหลานของเขารึ?! อ่า!! ก่อนที่เขาจะเอ่ยประโยคนี้ออกไป ทันใดนั้นเขาก็รีบกลืนคำพูดเหล่านั้นลงไป คิดดูอีกทีดูเหมือนว่าตาเฒ่าคนนี้แท้จริงแล้วก็เป็นคุณปู่ของเขาหรืออย่างน้อยคุณปู่ของร่างกายที่เขาอาศัยอยู่ในปัจจุบัน...

"เรื่องนี้...บ่าวก็มิทราบเจ้าค่ะ" สาวน้อยมองมาที่เขาด้วยสีหน้าหวาดกลัว ก่อนที่จะก้มหัวของเธอลง ขนตายาวกระพริบอย่างตื่นตระหนกและหวาดกลัว เท้าทั้งสองที่วางอยู่ในตำแน่งเดิมก่อนที่ข้างหนึ่งจะค่อยๆ ยื่นไปด้านหลัง หลังจากนั้นร่างกายของเธอเอียงเล็กน้อยเธอดูราวกับว่าเธอก็พร้อมที่จะหันหลังออกไปอย่างเร็ว 


^^^^ครบแล้วค่ะ อ่านข้างล่างหน่อยนะ ถามเรื่องความคิดเห็นเพิ่มเติ่มค่ะ ตอนต่อไปประมารอาทิตย์หน้านะคะ พรุ่งนี้ถึงวันศุกรืเค้ายังไม่วว่างแต่จะพยายามแปลให้เร็วๆ นะคะ^^^^

TLT : ช่วงที่พระเอกบรรยายตัวเองไม่รู้จะแปลว่า ข้า/ ฉัน/ เรา ที่ไม่เลือกฉัน เพราะมันฟังไม่จีนอ่ะ ส่วนเราก็ดูไม่บ้าพอ เลยเลือกข้าเพราะพอแทนตัวเองแล้วรู้สึกเหมือนพวกชอบอวดเบ่งไงไม่รู้
*TLT :  to go toe to toe เป็นสำนวนที่พูดถึงการต่อสู้กันตัวต่อตัว ซึ่งแปลว่า ไปหัวแม่เท้าชนกัน เปรียบเทียบกับนักมวยซึ่งยืนเท้าเกือบชนกันแล้ว slug it out คือซัดกันคนละหมัดสองหมัดคะ
**TL: จวินเซี๋ยของชื่อตอน “จอมโฉด จวินเซี๋ย” แท้จริงแล้วเขียนอ่านออกเสียงจากพินอินคือ “xié jūn jūn xié” ในภาษาจีน คำว่า邪 “Xié” ซึ่งหมายถึง ชั่ว, เลว, ชั่วช้า, ปีศาจ, อัปมงคล ในขณะที่ 君 “jūn” หมายถึง กษัตริย์, ราชา, พระเจ้าแผ่นดิน, คำที่ใช้เรียกยกย่องผู้ชาย]
[***TLT : ในต้นฉบับ 含笑九泉 ถ้าหาในคำแปลไทยคือ ตายตาหลับ/ไม่สามารถหยั่งรู้ในเหตุการณ์ได้/ไม่รู้ความสามารถแค่ไหน ดังนั้นเราจึงแปลประมาณว่าคนทั่วไปจะยิ้มเวลาไปเกิด แต่พระเอกยิ้มได้แม้กำลังนรกคะ วลีที่เขียนดูงงไปหน่อยเนอะ]
****TL: น้ำแกงยายเมิ่ง คือ น้ำแกงที่คุณต้องดื่มก่อนที่คุณจะไปเกิดใหม่ เพื่อที่คุณจะได้ลืมอดีตในชาติที่แล้ว
****TLT : พระเอกหลุดโลกไปแล้ว เรื่องน้ำแกงยายเมิ่งเป็นความเชื่อเก่าของคนจีน มีอีกชื่อคือ น้ำเบญจรส/น้ำแกงห้ารส
*****TLT : 经脉 แปลคือ ทางเดินของเลือดลมในร่างกายตามความเข้าใจของแพทย์จีน อันนี้เป็นเรื่องจริงนะ คิดว่าจะเอาไรดี ระหว่างทางเดินเลือดกะเส้นลมปราณ