15:51:00
เงาคนผู้หนึ่งกำลังล่วงจากท้องฟ้า ตกลงมากระแทกกับผิวน้ำสีหยกจนน้ำกระจายแตกเป็นวงคลื่นใหญ่
น้ำเย็นยะเยือกหนาวเข้ากระดูกท่วมมิดหัวเขาในทันที โหย่วเสี่ยวม้อสติแตก สองมือสองขาพยายามตระกายน้ำอย่างเปล่าประโยชน์ เขาตีน้ำที่อยู่รอบๆ และคิดว่าตนเองได้ตกมาใอยู่ในทะเล
ให้ตายเถอะ!! เขาว่ายน้ำเป็นเสียเมื่อไรกัน!?
โหย่วเสี่ยวม้อคิดอย่างหมดหวัง อย่าบอกนะว่าเขาจะจมน้ำตายหลังจากที่ได้ข้ามมามิตินี้?
หัวใจเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ ได้แต่ไว้อาลัยในชีวิตอันแสนสั้นของตนเอง ดูเหมือนว่าเขาจะได้เป็นผีสองโลก
เมื่อคิดดูแล้ว โหย่วเสี่ยวม้อก็ปลงตกและหยุดดิ้นรน อย่างไรก็ตามในไม่ช้าหรือเร็วตาย ตายตายไปซะ จะตายช้าหน่อยหรือเร็วหน่อยไม่แตกต่าง ตอนนี้เขาเตรียมใจที่จะต้องตายแล้ว เขาได้แต่หวังว่าชาติหน้าเขาคงจะไม่ต้องอายุสั้น ตายก่อนเวลาอันควรเช่นในชาตินี้
ร่างกายของเขารู้สึกผ่อนคลาย โหย่วเสี่ยวม้อเฝ้ารอให้ถึงเวลาที่เขาจะต้องจมน้ำตายอย่างช้าๆ
อาจเป็นเพราะเขาปลงตกแล้ว ทำให้เขาเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ เขารีบลืมตามองไปรอบๆ แล้วพบความน่าตกตะลึง แท้จริงแล้วน้ำลึกแค่เอว -_-||.......
โหย่วเสี่ยวม้อค้นพบว่าแท้จริงแล้วตัวเขาในตอนนี้ไม่ได้อยู่ในห้องของเขาอีกต่อไปแล้ว เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองเหนือศีรษะ ภาพที่เข้ามาในการมองเห็นขอเขากลับเป็นทิวทัศน์ที่แปลกตา หนึ่งในห้าของพื้นที่ถูกคลุมด้วยทะเลสาบ ที่เขากำลังยืนอยู่
มันเป็นสถานที่ที่แปลกประหลาดมาก ก้อนเมฆสีขาวและท้องฟ้าสีฟ้าที่ดูสดใส ดั่งวันที่อากาศปลอดโปร่ง แต่กลับไม่มองไม่เห็นดวงตะวัน
หลังจากมองดูโดยรอบอย่างละเอียด เขาพบว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง ก้อนเมฆสีขาวไม่มีการขยับ ไม่รู้สึกสัมผัสและเสียงของสายลมที่พัดในอากาศ ยอดหญ้าที่อยู่บนพื้นดินก็ไม่มีการสั่นไหวเหมือนดังต้องลม แม้ว่าร่างกายของเขาที่อยู่ในทะเลสาบก็ยังไม่มีแม้ร่องรอยของระลอกคลื่น
โหย่วเสี่ยวม้อก้มลงมองหยดน้ำตาสีครามที่ยังคงอยู่บนหน้าอกของเขา
เป็นไปได้ว่าที่เขามาอยู่ที่นี้ก็เพราะเขาไปแตะถูกมันหรือ? คิดได้ดังนั้น เขาก็ลองเอามือไปแตะอีกครั้ง
โดยไม่ทันตั้งตัว ความมืดก็เข้าปกคลุมไปทั่ว ทำให้เขามองอะไรไม่เห็น 'ตูม!!!' เสียงน้ำกระจาย และเขาก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในอ่างน้ำร้อน
ร่างกายที่เย็นของเขาจากการที่แช่อยู่น้ำในทะเลสาบ ทันใดนั้นก็ค่อยๆ เริ่มอุ่นขึ้นอย่างช้าๆ
โหย่วเสี่ยวม้อมองไปที่หน้าอกของเขาที่ยังมีหยดน้ำสีคราม เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะปล่อยมันไว้ก่อน เขารีบอาบน้ำต่อให้เสร็จและลุกขึ้นแต่งตัวด้วยชุดที่เตรียมไว้
เขาอาจคิดไปเอง แต่เขารู้สึกกระปี้กระเปร่ามากกว่าก่อนหน้านี้
หลังจากนั้นเขานำน้ำในถังอาบไปเททิ้งด้านนอก โหย่วเสี่ยวม้อเทน้ำไม่กี่ครั้งก็สามารถระบายน้ำออกหมด ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืด ทำให้มองอะไรได้ไม่ค่อยชัดนัก เห็นเพียงแต่เหล่าลูกศิษย์ที่เป็นเวรยามกำลังลาดตระเวณ
เพราะเขาเพิ่งเข้ามาอยู่ที่นี้เป็นวันแรก ยังคงไม่คุ้นกับบรรยากาศโดยรอบ ดังนั้นโหย่วเสี่ยวม้อจึงไม่กล้าที่จะเดินออกไปไหนเพียงลำพัง
หลังจากเทน้ำในถังเสร็จแล้ว โหย่วเสี่ยวม้อก็เดินกลับห้องพักของเขา เขาจุดเทียนเพื่อเพิ่มแสงสว่างให้มากขึ้นภายในห้องและหยิบคัมภีร์ขึ้นมากอ่านต่อบนโต๊ะของเขา
กล่าวถึงเหล่าตานซือ แม้ว่าสำนักเทียนซินจะมีตำหนักใหญ่ถึง 3 ตำหนัก แต่แท้จริงแล้ว ก็มีผู้คนจำนวนไม่มากนักที่จะก้าวไปถึงการเป็นตานซือได้
ปัญหาของเรื่องนี้มิใช่ขาดอดทนพยายามในการฝึกฝน แต่เป็นที่พรสวรรค์ตั้งแต่เกิดของจิตวิญญาณที่มีอยู่ในแต่ละคน
การจะหาผู้ที่จะมีสิทธิ์เป็นตานซือ วิธีที่ง่ายที่สุดคือการทดสอบจิตวิญญาณของเขา มีเพียงจิตวิญญาณที่แสดงสีในการทดสอบเท่านั้นที่จะกลายเป็นตานซื้อได้ สำหรับเหล่าผู้ฝึกยุทธ์นั้นเห็นได้ชัดว่าไม่มีสีของจิตวิญญาณ
บนแผ่นดินหลงเซียงมีผู้คนนับพันนับหมื่น อย่างไรก็ดีผู้ที่มีสีของจิตวิญญาณยังคืดเป็นร้อยละหนึ่งของผู้คน
ดังคำกล่าวว่า เพียงแค่หนึ่งในร้อยเท่านั้นที่จะสามารถกลายเป็นตานซือได้ นอกจากนี้ ผู้ที่กลายเป็นตานซือได้นันอาจจะไม่ได้เป็นตานซือระดับสูง ทั้งชีวิตอาจะเป็นได้แค่ตานซือระดับต่ำ
ชัดเจนว่า ตานซือบนแผ่นดินหลงเซียงก็ยังหายากยิ่งนัก
ตั้งแต่ที่มีวิธีการตรวจสอบสีของจิตวิญญาณที่ได้การยอมรับและใช้กันอย่างแพร่หลายในการระบุระดับพรสวรรค์ของตานซือ ดังนั้นในตอนนี้ทุกสำนักจะต้องมีผลึกสีขาวอย่างน้อยขนาดเล็กเท่าชามข้าวไว้เป็นการทดสอบจิตวิญญาณของเหล่าผู้มาสมัครในสำนัก
ดังนั้น ด้วยเหตุนี้โหย่วเสี่ยวม้อจึงสามารถหลีกเลี่ยงการเกิดปัญหามาได้ เพราะหลังจากเขาเข้ามาในสำนักเทียนซินได้สำเร็จ และกลายเป็นศิษย์ลับ เขาจะไม่ต้องเข้ารับการทดสอบจิตวิญญาณอีก
อย่างไรก็ตาม ต่อจากนี้ไป ก็ขึ้นอยู่กับความพยายามของเขาเอง
